روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

در هوایت بی‏قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب؟

جان و دل از عاشقان می‏خواستند

جان و دل را می‏سپارم روز و شب

تا نیابم آن چه در مغز منست

یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

گاه چنگم گه تارم روز و شب

می‏زنی تو زخمه و بر می‏رود

تا به گردون زیر و زارم روز و شب

ساقیی کردی بشر را چل صبوح

ز آن خمیر اندر خمارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو

در میان این قطارم روز و شب

می‏کشم مستانه بارت بی‏خبر

همچو اشتر زیر بارم روز و شب

تا نگشایی به قندت روزه‏ام

تا قیامت روزه دارم روز و شب

چون ز خوان فضل روزه بشکنم

عید باشد روزگارم روز و شب

جان روز و جان شب ای جان تو

انتظارم، انتظارم روز و شب

تا به سالی نیستم موقوف عید

با مه تو عیدوارم روز و شب

ز آن شبی که وعده کردی روز وصل

روز و شب را می‏شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است

ز ابر دیده اشک بارم روز و شب