هفتادو دورکعت دلدادگی

حضرت حق،دوست چهره ها نیست، دوست دل هاست.آن هم ،نه هردلی،دل های راست:

"یا حبیب قلوب الصادقین!"

آن دل که صادق نیست،عاشق نیست.

دل های راست قرارگاه عاشقی  است!...

***

بلاجویان،جز در "خدا"،آرام نمی گیرند.

زبان ِ سرخ، سرسبزترین زبانه دنیاست، و شهیدان_این خالصانه ترین سلاله ی خاک_عاقل ترین عاشقان ِ جهانند!...

به این تک و دوها_که ما داریم_به جایی نمی شود رسید.

"آرامش "،محصول این ها نیست،چیز دیگری است.

دنیا، منزل نیست، راه است.راهی ،برای رفتن و رسیدن.

هردری را، کلیدی است، و"شهادت" کلیدترین کلید، برای بازگشایی

 همه درها و دل ها و دیده ها....

اگر شهادت نبود، دست ِ دین، به جایی نمی رسید!

****

غبار راه، نگاه آدم را، کور می کند.

دنیا ، دلمشغولی ِ خاکیانه ی آدمی است.دنیا را نمی شود تمام کرد.

دنیای هرکسی را، با عمرش ، تمام می کنند!

اما_ در نگاه ِ دوستان خدا_ همه چیز، چیز دیگری است، درنگاه ِ راهیانه ی یاران، همه زیباست، و بد دیدن، عین ِ بی وفایی و کافری!...

بهشتیان، پرنده های دست آموز ِ خدایند.

وجز بر شاخه ها و شانه های دیدار، در آمدن و بر نشستن، نمی دانند.

دنیا، اگر هم که زندان است، برای دوستان نیست که یاران، در قبیله ی بندگان و نزدیکان اند، و نه ، از قبیل ِ پای بندان و زندانیان!...

***

بهشت ، چه گونه است؟! بهشت کجاست؟!...

اگر بهشت از جنس ِ "مکان" است، پس چرا" ماه رمضان"را، قطعه ایی از آن می دانند؟ و اگر از جنس "زمان " است، پس چرا پهنه اش را، به پهنای "آسمان ها و زمین" می خوانند؟!(عرضها، کعرض السماوات و الارض....)

بهشت،" زمان" و "مکان" نیست، "اِمکان" است.

آدم را، به بهشت نمی برند، ادم بهشتی می شود!

بهشت، از مقوله ی "رفتن" نیست، از مقوله ی"شدن " است.

 و آنان که بهشتی می شوند، هرجای هم که باشند، بهشتی اند و بهشت آفرین!

"بهشت"، مجمع ِ دلدادگی هاست،

و "دوزخ"، مجموعه ی وادادگی ها!...

تا دیدار و گفتار بعد

 یاحق

« اللّهم اکشف هذه الغُمّة عن هذه الأمّة ، بحُضـوره و عَجّل لـنـا ظُهـورَه ؛ «إنّهم یَرونَه بَعیـداً و نَـراهُ قَـریـبــاً